[Opis: Wydawnictwo Pulp Books] Lucek to trzynastolatek z podmiejskiego bidula, który pewnej burzowej nocy ginie w pożarze podczas próby ratowania kolegów. I tak, jest pewien, że właśnie umarł, bo przecież stoi tam i patrzy na własne ciało z ciężko poparzoną twarzą!

Nie ma jednak czasu rozpaczać, bo oto z otchłani mrocznego lasu idą już po niego przerażający panowie Gwizd i Świst, a wielki, jednooki kruk wskazuje mu drogę do jedynego punktu, gdzie tej nocy tli się jeszcze światło – na przystanek autobusowy.

Zoja ma dziesięć lat, fajnych rodziców, supersiostrę, a za najbliższych przyjaciół dwójkę niskorosłych bliźniaków: genialnego wynalazcę Eryka i wszechstronnie utalentowaną artystkę Norę. Ma też rower, który nazywa Pegazem. A, no i straszną bestię w piwnicy, którą musi karmić surowym mięsem, by ta nie zjadła jej bliskich!

Brzmi intrygująco? No to dołóżmy jeszcze nordyckich bogów, straszne rytuały, poniemieckie skarby, szkolnych łobuzów, stwory z mgły i oddziały walecznych umarlaków. Ach, i jeszcze opuszczoną kopalnię. Bo co to za przygoda bez opuszczonej kopalni?!

„Piwniczne chłopaki” to osadzone w Polsce „The Goonies” rodem z nordyckiej Nibylandii! Szalona, pełna humoru, grozy opowieść o przyjaźni, siostrzanej miłości i o tym, co naprawdę znaczy być bohaterem!

Wywiad z Jakubem Ćwiekiem, autorem książki „Piwniczne chłopaki”

Agnieszka Włoka: Kilkukrotnie w twojej twórczości uczyniłeś dzieci ważnymi postaciami – były to jednak powieści dla dorosłego odbiorcy. A dla kogo napisałeś „Piwnicznych chłopaków”?

Jakub Ćwiek: Mówiąc szczerze, wcale nie jestem taki pewien czy taka na przykład „Topiel” jest powieścią wyłącznie dla dorosłego odbiorcy. Mam wrażenie, że przez perspektywę młodych ludzi, bliską i szczerą, staje się ona dostępna i czytelna także dla młodszego czytelnika. Faktycznie była to jednak powieść dla dorosłych, którą mogą czytać nastolatki. W przypadku „Piwnicznych chłopaków” jest odwrotnie.

Skąd pomysł na bardzo nietypowy i innowacyjny model sprzedaży „zapłać, ile chcesz”?

Wydaje mi się, że z dwóch rzeczy, w które w Pulp Books mocno wierzymy. Po pierwsze, że warto ufać czytelnikom, ich osądowi i temu, że nie będą chcieli nas skrzywdzić. Po drugie, że nie powinno być tak, że czynnik finansowy stoi na drodze opowieści. Stawiamy sprawę jasno: jeżeli naprawdę cię nie stać, rozumiemy, bo i nam zdarzało się być w takim położeniu. W tym przypadku wolimy, byś sięgnął po naszą opowieść za symboliczną opłatą, niż nie sięgnął wcale. Z drugiej strony, jeśli podoba ci się nasza idea i masz taką możliwość, możesz nas wesprzeć w tym, co robimy. Krótko mówiąc, jesteśmy zwolennikami teorii, że fajnie być wobec siebie fair i wspólnie działać na rzecz poprawy sytuacji, a nie próbować się naciągać czy oszukiwać.

To twoja kolejna powieść osadzona blisko mitologii nordyckiej. Czy ta mitologia jest ci bliska, czy też ma coś, czego nie mają inne?

Czy ja wiem, czy szczególnie bliska? Nie, raczej nie. W przypadkach obu książek akurat ta mitologia miała coś, czego potrzebowałem do zaczynu opowieści, ale co do zasady to nie mam chyba ulubionej mitologii czy systemu wierzeń. Może haitański, kreolski Vodoun? Po niego w sumie też sięgałem już kilkukrotnie. Chyba nawet częściej niż po mity nordyckie.

Jakie wyzwania niosło napisanie powieści dla młodzieży?

Przede wszystkim pisząc taką książkę, nie mogę w tym samym stopniu co zwykle kierować się wypracowanym instynktem pisarskim. Jest on po prostu skalibrowany pod innego, starszego odbiorcę i tu musiałem nieustannie sprawdzać, czy opowieść trzyma się swoich torów. Czy jest zrozumiała i atrakcyjna dla młodszego czytelnika. Na szczęście miałem całą plejadę szczerych młodych betatesterów i betatesterek, które pomagały tam, gdzie czegoś nie byłem pewien. Zresztą tam, gdzie byłem, też przydawała się ich pomoc, by tu i ówdzie wyprowadzić mnie z błędu.

Zwykle w powieściach umieszczasz sporo nawiązań do popkultury, które stanowią wartość dodaną. Czy książka dla młodszego odbiorcy to uniemożliwia?

Wręcz przeciwnie. W „Piwnicznych chłopakach” jest mnóstwo mniej lub bardziej zakamuflowanych nawiązań popkulturowych. Rzecz w tym, by nie były one nachalne i nie psuły zabawy tym, którzy odniesień nie łapią. Książka przygodowa powinna być czytelna dla każdego, kto po nią sięgnie.

Jakich narzędzi użyłeś do uatrakcyjnienia odbioru książki?

Talentu i pisarskiego warsztatu. Myślę, że po dziewiętnastu latach ciągłego rozwoju dysponuję już takim zestawem narzędziowym, że do każdej nowo pisanej opowieści mogę stawać z pewnością i przekonaniem Liama Neesona z „Taken”.

Czy możemy spodziewać się kontynuacji „Piwnicznych chłopaków”?

Po takim sukcesie naszej akcji i przedsprzedaży myślę, że gdybym nie kontynuował tej opowieści, to czytelnicy wywieźliby mnie na taczkach. Więc tak, możecie się spodziewać, a nawet oczekiwać kontynuacji tej książki.

Książka jest już w sprzedaży online. 

Artykuł sponsorowany, który powstał przy współpracy z wydawnictwem